Voeding belangrijk in behandeling sarcopene obesitas

Sarcopene obesitas wordt gekenmerkt door afname van spiermassa en spierfunctie bij ouderen, in combinatie met een te hoog lichaamsgewicht en verhoogde vetmassa. In het wetenschappelijk tijdschrift Nature reviews endocrinology is in februari een overzichtsartikel verschenen over de huidige kennis rond dit gezondheidsprobleem en de mogelijke behandelstrategieën. Voeding speelt daarbij een belangrijk rol.

Sarcopene obesitas

In het artikel wordt een overzicht gegeven van de huidige wetenschappelijke kennis. Vanwege het steeds hogere percentage volwassenen met obesitas en een steeds ouder wordende bevolking verwachten de onderzoekers dat sarcopene obesitas een steeds groter probleem wordt. In 2022 hebben de European Society for Clinical Nutrition and Metabolism (ESPEN) en de European Association for the Study of Obesity (EASO) een definitie vastgesteld waarmee de aandoening kan worden gediagnosticeerd. Sarcopenie is gerelateerd aan een verhoogde kans op ongunstige uitkomsten, waaronder vallen, breuken, lichamelijke beperkingen en sterfte. Bij ouderen heeft sarcopene obesitas aanzienlijke gevolgen voor de gezondheid, met invloed op de mortaliteit, comorbiditeiten en het risico op het ontwikkelen van geriatrische syndromen. De lichamelijke gevolgen zijn omvangrijk waaronder leververvetting, insulineresistentie, hormonale veranderingen, oxidatieve stress en inflammatie.

Behandeling

Van leefstijlinterventies tot medische therapieën en van lichaamsbeweging tot voeding: het artikel geeft een overzicht van de huidige behandelmethodes. Toekomstig onderzoek zal moeten uitwijzen wat de beste behandelstrategieën zijn. Volgens de auteurs moet gedacht worden aan leefstijlinterventies gericht op in elk geval voeding en beweging. Ook zien zij bij de behandeling een rol weggelegd voor de nieuwste medicamenteuze behandelingen van obesitas en het inzetten van digitale technologie bij patiëntgerichte zorg.

Voedingsinterventies

De auteurs noemen ook een aantal voedingsinterventies. Zo bespreken ze diverse vormen van calorierestrictie waarbij de voorkeur bestaat voor een beperkte energierestrictie om gewichtsverlies langzaam te laten plaatsen zodat het spiermassaverlies niet vergroot wordt. Gelijktijdig zou de eiwitinname duidelijk verhoogd moeten worden met extra aandacht voor de eiwitkwaliteit. Ook noemen ze eventuele suppletie van specifieke aminozuren zoals leucine om de spierafbraak te verminderen. Steeds meer bewijs komt er volgens de auteurs ook voor de rol van specifieke nutriënten bij de spieropbouw als β-hydroxy β-methylbutyrate (HMB), vitamine D, E en C, omega-3-vetzuren en isoflavonen. Meer onderzoek hiernaar is volgens hen nodig.

Bron: Nature reviews endocrinology