Ach mens, ga toch koken

Ik ben natuurlijk al 68 jaar geleden afgestudeerd als diëtist, maar in MIJN tijd leerde je nog goed koken op de opleiding. Bavaroises, rouxgebonden sauzen, aardappelen, gepocheerde eieren en de Indonesische keuken: we maakten alles. Voor de les ‘schaal en schelpdieren’ in de cursus levensmiddelenleer gingen we naar de Albert Cuyp markt om oesters en kreeft te kopen en bij het blokuur over Franse kaas ging ook de wijnfles open.

Gouden tijden!

En ook al zijn die tijden misschien voorbij, ik vind dat een diëtist nog steeds moet kunnen koken en dat ze veel warenkennis moet hebben. Een diëtist die deze kennis en vaardigheden niet in huis heeft, is geen goede diëtist.

Natuurlijk kun je tegenwerpen dat een diëtist een paramedicus is, die niets te zoeken heeft in de keuken. Dat het je te min is om mensen te leren koken, om een supermarktexcursie te organiseren of om een recept te maken voor een cliënt. Je kunt vinden dat het werk is voor een kok en niet voor een diëtist.

Maar dan heb je het goed mis. Want juist de diëtist kan – en dat is de taak van een paramedicus – de wetenschappelijke kennis vertalen naar de praktijk. Een kok kan dat niet, want die ontbeert de medische kennis. Een arts kan dat niet, want die ontbeert de praktische kennis. Juist jij, als diëtist, hebt het beiden in huis.

Trek je neus dus niet op voor de potten en pannen. Voel je niet te goed opgeleid om de supermarkt in te gaan. Denk je dat een fysiotherapeut zich te min voelt om iemand te leren lopen? Of dat een logopedist vindt dat iemand maar zelf moet stoppen met slissen, zodra ze de cliënt heeft verteld hoe dat moet? Nee. Kennis kun je overdragen, maar daarna moet je samen oefenen en voordoen. Pas dan geef je cliënten pas echt de handvatten om het gedrag te veranderen.

Diëtisten van Nederland: ach mens, ga toch koken.