Geen geld? Dan geen zorg!

Diëtist Marjolein van den Diepstraten werkt bij TWB Thuiszorg met Aandacht in Roosendaal. Ze is gespecialiseerd in de behandeling van eetstoornissen, en maakt zich hard voor een ruimere vergoeding van deze zorg voor kinderen en jongeren.

In de rubriek “Praktijk” vertelt Marjolein er meer over. Wil je ook bloggen over jouw werk of ken je een collega met een goed verhaal? Tip de redactie op info@nieuwsvoordietisten.nl.

Hier is het verhaal van Marjolein:

Ernstige eetstoornis

‘Het was de 3e keer dat de 15-jarige Eef op mijn spreekuur was geweest en ik maakte me zorgen. Terwijl ze zelf beweerde dat ze echt beter was gaan eten, vertelde haar bleke gezichtje overduidelijk iets anders. Sinds een maand of 5 kampte Eef met een ernstige eetstoornis, waarvoor ze onlangs nog 2 weken in het ziekenhuis had gelegen. Daar had ze sondevoeding gehad en was ze iets aangekomen, maar in haar hoofd was er weinig ruimte meer voor het gezonde stukje van Eef en had de eetstoornis bijna volledig de macht overgenomen. Eef was aangemeld bij de GGZ en wachtte nu op toestemming van de gemeente. In overleg met Eef had ik een eetlijst opgesteld, maar elke hap ging nog altijd met veel strijd gepaard. Liefst zou ik haar wekelijks zien om te proberen zodoende de situatie stabiel te kunnen houden tot ze bij de GGZ aan de beurt was, maar helaas was hier financieel gezien geen ruimte voor.

Wie bepaalt de noodzaak?

Ik kan er echt verdrietig van worden als ik zie dat zorg steeds meer om geld draait. Het nieuwe kabinet wil insteken op “zinnige zorg”, waarbij het uitgangspunt is dat er betere zorg geleverd wordt tegen lagere kosten. Daarbij zou iedereen de basiszorg moeten krijgen die hij of zij nodig heeft. Maar wie bepaalt dan de noodzaak? Ik zie op mijn spreekuur meisjes die echt in psychische nood verkeren en die maandenlang moeten wachten op goede zorg. Als diëtist ben ik vaak de eerste die een behandeling in gang kan zetten, maar ook ik ben gebonden aan de beperkte uren vanuit de basisverzekering. Met de paar uur die beschikbaar zijn vanuit de basisverzekering, kan ik slechts een start maken. Maar juist bij deze kwetsbare doelgroep is frequente begeleiding ontzettend belangrijk.

Oneerlijk

Het voelt heel oneerlijk dat als een jongere er eindelijk voor open staat een hulpverlener toe te laten, het aan de portemonnee van de ouders ligt of ze hun begeleiding kunnen voortzetten of moeten afhaken. Gevolg is dat de problematiek alleen maar toeneemt en ze in vaak veel ernstigere (voedings)toestand terechtkomen waarbij meer langdurige, kostbare hulp onvermijdelijk is.

Politieke agenda

Ik zie op mijn spreekuur kwetsbare, jonge cliënten die lang op psychische zorg moeten wachten en mede daardoor zienderogen achteruit gaan. Cliënten die ik graag zou willen helpen, maar die ik met smoesjes zie afhaken omdat het vaak nog een taboe is om te benoemen dat de zorg voor hen niet betaalbaar is. Ik zie een splitsing tussen rijke en arme gezinnen. Het gebeurt voor mijn ogen en ik kan er niks aan doen, behalve mijn zorgen uiten. Dat doe ik bij deze, in de hoop dat iemand het oppikt en het op de politieke agenda zet.

Opname

Helaas heb ik de begeleiding van Eef niet voort kunnen zetten. Met ouders die er alles aan moeten doen om de touwtjes aan elkaar te knopen, was het niet mogelijk zelf de zorgkosten op te hoesten. Nadat de stok achter de deur weg was, lukte het ook niet meer de eetlijst vol te houden en werd ze nogmaals in het ziekenhuis opgenomen alvorens ze bij de GGZ kon starten.

Bezuinigen?

Ik houd mijn hart vast als ik hoor dat het nieuwe kabinet plannen heeft om verder te bezuinigen op de zorg. Ik kan alleen maar hopen dat ze bij het maken van beslissingen ook de mensen uit het werkveld betrekken. Ik roep het al jaren rondom diëtetiek in het algemeen, maar nu even specifiek voor mijn kwetsbare eetstoornispatiënten in het bijzonder: geld steken in preventie en laagdrempelige dieetzorg draagt op langere termijn absoluut bij aan kostenbesparing, maar vooral aan het redden van levens en het besparen van een hoop leed. Dát is waar we het voor doen!’