Je spijkerbroek blijft altijd passen

Ga even mee in dit gedachte-experiment. We gaan naar een wereld waarin dik zijn niet meer zichtbaar is aan de buitenkant. Als je lichaam te veel calorieën opslaat, zie je dat dus niet aan rollen, kwabben of vetschorten. Je spijkerbroek blijft altijd passen. Maar je voelt het overgewicht wél van binnen, bijvoorbeeld door vermoeidheid, buikpijn, dichtslibbende bloedvaten, een knellende hoofdpijn of een opgezette kleine teen.

Hoe zou overgewicht dan worden beoordeeld in de maatschappij? Waarschijnlijk als een schadelijk energie- en stofwisselingsprobleem, dat je kunt aanpassen door je leefstijl te veranderen. Vergelijkbaar met bijvoorbeeld diabetes type 2.

Denk nog even verder.

Zouden mensen met overgewicht worden gepest op school of kantoor als er aan de buitenkant niks te zien is? Zouden ze worden beschouwd als lui en dom? Zou hun probleem worden afgedaan als ‘Eigen schuld, dikke bult’? Zouden ze zich schamen en zou de dokter hun andere klachten niet serieus nemen? Zou de maatschappij minder gefixeerd zijn op slank, dun en fit als schoonheidsideaal?

Overgewicht en obesitas behoren tot de aandoeningen die extreem zichtbaar zijn. Fat shaming is een zeer veel voorkomend verschijnsel in onze maatschappij. Het probleem is behoorlijk hardnekkig. Leerkrachten maken laatdunkende opmerkingen tegen dikke leerlingen in de klas, ja, ouders kraken zelfs hun eigen dikke kinderen af. Om het nóg erger te maken: dikke mensen stigmatiseren vaak zichzelf.

Dokters doen ook aan fat shaming. En het zou me niks verbazen als óók diëtisten zich er schuldig aan maken. Nemen wij onze patiënten met overgewicht wel zoals ze zijn: mensen met een energieprobleem?