Voeding ondersteunt GLP-1-therapie bij obesitas

Vier toonaangevende Amerikaanse organisaties op het gebied van voeding, leefstijl en obesitaszorg hebben een nieuw advies uitgebracht: Nutritional Priorities to Support GLP-1 Therapy for Obesity. Ze waarschuwen dat GLP-1-medicatie zonder goede voedings- en leefstijlbegeleiding onvoldoende resultaat geeft en risico’s meebrengt. Hun advies is een aanpak gericht op voeding en leefstijl.

Uitdagingen van GLP-1 medicatie

GLP-1-medicatie is een veelbelovend hulpmiddel bij obesitas, dat steeds vaker wordt ingezet. GLP-1’s, zoals liraglutide en semaglutide (Ozempic), kunnen bijwerkingen veroorzaken, vooral maag- en darmproblemen. Denk aan misselijkheid, obstipatie en diarree. Dit kan het eetpatroon flink verstoren. Hierdoor is er een hoger risico op tekorten aan micronutriënten en verlies van spier- en botmassa. Bovendien is bekend dat de therapietrouw van GLP-1’s op de langere termijn laag is. Binnen 1 jaar stopt ongeveer de helft van de gebruikers met de medicatie. Na 2 jaar is dit zelfs 85 procent. Zonder goede begeleiding keert het gewicht vaak weer terug.

Het belang van voeding en leefstijl

Daarom benadrukken de organisaties dat GLP-1-therapie uitsluitend als aanvulling op voedings- en leefstijladvies gebruikt moet worden. Deze combinatie zorgt voor betere resultaten, minder bijwerkingen en een stabieler gewicht op de lange termijn, terwijl het risico op tekorten wordt verkleind. Bovendien zorgt begeleiding op het gebied van voeding en leefstijl ervoor dat mensen hun behandeling beter volhouden, wat de effectiviteit vergroot en kosten bespaart.

Voedingsaanpak bij GLP-1: 8 aandachtspunten

Het gezamenlijke advies bevat 8 pijlers die diëtisten en andere zorgverleners kunnen gebruiken om patiënten optimaal te ondersteunen:

1. Patiëntgerichte start van de therapie
   Bespreek vooraf samen met de patiënt de verwachtingen en stel een persoonlijk plan op. Dit zorgt voor meer betrokkenheid en betere therapietrouw.
2. Voedingsstatus in kaart brengen
   Voer een grondige voedingsanamnese uit en beoordeel micronutriënten en lichaamssamenstelling. Zo signaleer je tekorten en spierverlies op tijd.
3. Pak maag-darmklachten gericht aan
   Voorkom of behandel bijwerkingen met praktische adviezen: kleine, frequente maaltijden, voldoende vezels en een goede vochtinname maken vaak al een groot verschil.
4. Ga voor een dieet vol voedzame, onbewerkte voedingsmiddelen
   Adviseer een voedingspatroon met vooral onbewerkte, voedzame producten. Dat verkleint de kans op tekorten en ondersteunt de stofwisseling.
5. Voorkom tekorten aan micronutriënten
   Onderzoek of er aanvulling nodig is. Vooral bij verminderde inname of opname kan suppletie van vitamines en mineralen nodig zijn.
6. Zorg voor voldoende eiwitten en krachttraining
   Stimuleer eiwitrijke voeding en krachttraining om spiermassa en botgezondheid te behouden.
7. Gebruik voeding om gewichtsverlies te versterken
   Een gezond eetpatroon vergroot het effect van de medicatie en verkleint de kans op gewichtstoename.
8. Stimuleer andere leefstijlveranderingen
   Werk ook aan meer bewegen, goede slaap, verlaging van stress, sociale steun en minderen van alcohol.

Hoe is het advies tot stand gekomen?

De aanbevelingen zijn gebaseerd op meerdere recente onderzoeken die aantonen dat combinaties van GLP-1-medicatie met structurele voedings- en leefstijlinterventies leiden tot meer en langduriger gewichtsverlies dan medicatie alleen. Dit op consensus gebaseerde advies is gepubliceerd in 4 peer-reviewed tijdschriften, waaronder The American Journal of Clinical Nutrition.

Wat betekent dit voor jou als diëtist?

De diëtist heeft een belangrijke rol in het behandeltraject met GLP-1’s. De diëtist adviseert en ondersteunt de patiënt om bijwerkingen te verminderen, tekorten te voorkomen en blijvende gedragsveranderingen te realiseren. Ook is het advies om regelmatig de samenwerking op te zoeken met artsen, bewegingsprofessionals en andere leefstijlzorgverleners voor een gezamenlijke goede aanpak. Zonder goede begeleiding is het effect van GLP-1 vaak maar van korte duur. Dat is zonde voor de patiënt én het zorgsysteem.

Bron: American Society For Nutrition