Sparkt het nog een beetje joy?

Vorige week sprak ik drie diëtisten die onlangs een ingrijpend besluit hadden genomen over hun werk. De eerste had haar vaste baan opgezegd, om nu fulltime voor zichzelf te gaan werken. De tweede was uit haar groepspraktijk gestapt en ging nu alleen verder. De derde diëtist had geen enkel contract meer getekend met zorgverzekeraars, omdat ze schoon genoeg had van de eindeloze regels, de administratie, de voorwaarden, de kleine lettertjes, de uitknijptarieven.

Voor alle drie was het geen gemakkelijk besluit. Verlies was de grootste angst. Verlies van inkomen, cliënten, collega’s, inspiratie.

Niets bleek minder waar.

In de solopraktijk kwam er weer nieuwe inspiratie en samenwerking met andere partijen. Zonder zorgverzekeraars konden er slimme pakketten worden aangeboden, bleken de klanten gemotiveerder en waren er veel minder kosten en administratief gedoe. Zonder vaste baan ging het “stromen” en kwamen er ineens klanten, ideeën en veel leuke klussen.

Alle drie zeiden ze: ‘Dat hadden we veel eerder moeten doen! Ik zat er al zolang tegen aan te hikken, het was al lang niet meer leuk, dit werk paste niet meer bij mij, ik voelde dat ik vast zat.’

Hadden ze dit echt veel eerder moeten of kunnen doen? Ik denk het niet. Zo’n besluit neem je immers niet lichtvaardig en dat gevoel van niet-meer-op-je-plek zitten groeit zo langzaam, dat je het bijna niet door hebt.

Daarom is het goed om één of twee keer per jaar een goed gesprek met jezelf te voeren, en met je omgeving. Ben je thuis steeds vaker aan het mopperen over je werk? Kun je nog wel vaak genoeg lachen met je collega’s of je cliënten? Ga je wel eens met een knoop in je buik naar je werk? Bedenk je nog wel vaak genoeg nieuwe ideeën, en krijg je dan ook de ruimte om die plannen uit te voeren?

Om met Marie Kondo te spreken: sparkt je werk nog een beetje joy?

Ja? Niks aan de hand.

Nee? Misschien is het tijd om de knoop door te hakken. Maak ruimte, durf een nieuwe weg in te slaan. Ik hoor graag je verhaal!