Maar ja, de patiënten hebben je nodig

Het begon allemaal zo mooi. Je had al wat werkervaring, een beetje gescharreld hier en daar, invalklusjes gedaan. Maar nu wilde je eens voor het écht. Een langdurige relatie, zekerheid. Je greep dus je kans toen die fantastische vacature langskwam, schreef de meest gemotiveerde brief die je kon schrijven, zette je beste beentje voor op het sollicitatiegesprek en ja: je werd aangenomen als diëtist in het Caresq Zorginstituut (CZ).
Wat was je blij. En wat ging het goed. Je kreeg je eigen afdeling toegewezen: nierziekten. Je dook in de materie, overlegde met collega’s, deed langzaam maar zeker ervaring op en je onderhield contact met de verpleegkundigen, paramedici, voedingsassistenten, artsen.
Het ging een jaar goed. Het ging twee jaar goed.
Toen begon het te wringen. Je werkte fulltime, maar waarom kon je dan toch nauwelijks rondkomen? Je besprak het met je collega’s. Die vertelden dat het salaris al 12 jaar vast stond. Eigenlijk ging iedereen er dus langzaam maar zeker op achteruit, want de kosten waren natuurlijk wel gestegen. Dat was gek.
Maar ja, het werk was zo leuk. En de patiënten hadden je nodig.
Over die patiënten gesproken. Het management begrootte maar 3 uur dieetadvisering per jaar per patiënt. Hadden patiënten ingewikkelde problemen, kregen ze complicaties of raakten ze ondervoed? Dan moesten ze het extra dieetadvies uit eigen zak betalen. Veel patiënten hadden daarvoor het geld niet. Daarom werkte je keihard om zoveel mogelijk advies te proppen in die drie uur. Vaak deed je er uit je eigen tijd nog wat kwartiertjes bij. Je had het gevoel dat je continu aan het dweilen was met de kraan open.
Maar ja, de patiënten hadden je nodig. En het werk was zo leuk.
Toen begon het management extra eisen te stellen. Hoeveel scholing je moest doen per jaar. Hoe snel je de telefoon moest beantwoorden. De administratie, het overleg met mantelzorgers van je patiënten en het overleg met je collega’s moest je voortaan in je vrije tijd doen, want deze indirecte uren werden niet vergoed.
Maar ja, het werk was zo leuk. En de patiënten hadden je nodig.
Het management verzon nog iets. Ze wilden weten hoe de kwaliteit van je werk was. Dus moest je de patiënten bij elk gesprek vragen om een formulier in te vullen. Het bijbehorende systeem heette PREM (Pesterige Rare Ergerlijke Meetmethode). Het opvallende was: jij moest zelf de kosten van dit PREM-systeem betalen.
Maar ja, de patiënten hadden je nodig. En het werk was zo leuk.
Je besloot in actie te komen. En al je diëtetiekcollega’s met je, net zoals de andere paramedici. Collega’s uit andere zorgcentra door het hele land sloten zich ook aan. Jullie gingen naar Den Haag, het was een hele stoet. De eisen werden besproken in de Tweede Kamer. Je had goede hoop.
Want ja, het werk was zo leuk. En de patiënten hadden je nodig.
En, hoera! Er kwam een aanbod van de directie van het CZ. Je kreeg loonsverhoging!
Het was 20 cent per kwartier.
Je verbrak je contract.