Je geld of je reputatie
Ik ben niet meer zo vaak te vinden op Facebook (wegens saai/teveel reclame), maar natuurlijk volg ik nog wel de actiegroep “Red de diëtist“. Altijd goed en leuk om te weten waar diëtisten in Nederland mee bezig zijn.
In de actiegroep lees ik soms droevige berichten. Bijvoorbeeld van diëtisten die de praktijk sluiten omdat ze zo weinig inkomsten hebben dat het meer een kostbare hobby is dan een betaalde baan. Of van diëtisten die murw en wanhopig worden gemaakt door de paarse-krokodil-regeltjes van zorgverzekeraars. Het is een prachtig beroep, diëtist, maar het is echt niet teveel gevraagd om op een leuke manier te willen werken en een boterham te willen verdienen.
Zelf verdien ik ook op een leuke manier een boterham. En al enige jaren hanteer ik daarbij de afspraak met mezelf: ‘Ik doe (vrijwel) niks meer voor niks’. Een lezing geven, brainstormen met een opdrachtgever, een gastblogje tikken voor een website? Ik zeg dan: ‘Dat kost je zoveel euro’.
Als de klus dan niet doorgaat, dan is het jammer. Maar niet helaas. Alles wat je voor niks doet, heeft namelijk geen waarde. Niet voor jou, want het levert niks op, maar óók niet voor de opdrachtgever of klant. Want zolang die niet voor jouw diensten hoeft te betalen, zijn jouw diensten letterlijk waardeloos. Nou ja, lees anders even deze blog van hoogleraar Ionica Smeets over fatsoenlijke tarieven.
Een goede boterham verdienen als diëtist, ik vind dat dus een noodzaak. Een beetje slim en commercieel denken is daarbij helemaal niet verkeerd, zeker niet als je ondernemer bent.
Maar waar ligt de grens in de commercie? Dat is lastig. Ga je de grens over als je gesponsord voorlichtingsmateriaal van een voedingsmiddelenfabrikant gebruikt? Trek je de grens bij het verkopen van supplementen, ketose teststrips en maaltijdvervangers? Of vind je het écht te ver gaan als een diëtist producten gaat verkopen volgens een “netwerkmarketingsysteem” en daarvoor ook andere diëtisten werft om onderverkoper te worden?
Commercie kan een hellend vlak worden als de dollartekens niet meer uit je ogen weg te poetsen zijn. Het nare is dat je dan je reputatie als diëtist schaadt. En niet alleen dat, het schaadt ook de reputatie van ons beroep.
Ik ben benieuwd: waar trekken jullie de grens?
Gepubliceerd op 30 juni 2019
Door Karine Hoenderdos
Reageer op dit artikel
Actueel
Soms snap ik onze beroepsgroep niet meer zo goed… Enerzijds steigeren we als we het hebben over te lage tarieven, te veel onbetaalde uren enzovoorts, maar als we dan op een andere manier met onze expertise meer geld willen verdienen hebben we weer dollartekens in onze ogen en schaden we onze reputatie? Wat mij betreft is er een prima middenweg, waar echt een stukje commercie of ondernemerskwaliteiten (of hoe je het ook wilt noemen) bij komt kijken.
1. Stop met dingen gratis doen, want dat schaadt pas de reputatie van de hele beroepsgroep! Durf te gaan staan voor je waarde en vraag goed geld voor workshops, voorlichtingen, telefoontjes, emails of wat voor vormen van adviezen dan ook.
2. Durf op een andere manier te kijken naar inkomstenbronnen, er is nog zoveel mogelijk in de wereld van online ondernemen maar ook met het verkopen van boeken, supplementen of andere hulpmiddelen. Wanneer jij als professional achter deze producten kan staan en de keuze overlaat aan de cliënt en samen kijkt wat bij diegene past, is het nog steeds een persoonlijk advies en wat mij betreft geen commerciële uitbuiting. Ik ben persoonlijk niet zo’n fan van netwerkmarketingsystemen, maar als een andere diëtist dat vol overtuiging kan uitvoeren en daar mensen mee verder helpt, prima en mijn complimenten!
3. Stop met het shamen van collega diëtisten die op een andere manier hun beroep durven vorm te geven (of het nu een andere insteek is qua kennis en inhoud of de manier waarop zij als ondernemer handelen). Al dat gezeik op elkaar is volgens mij de grootste reputatieschade van de beroepsgroep die we de afgelopen jaren veroorzaken, vooral online. Durf voor je eigen mening te staan, maar laat anderen vrij in hun visie en leer van de dingen die diegene wellicht wel beter doet dan jij.
Ik ben dit jaar voor voorlichtingen en workshops (meer) geld gaan vragen.. en ik kreeg het vervolgens ook!
Gevolg: ik heb in de eerste maanden van 2019 meer verdiend aan workshops e.d. dan in heel 2018.
Ik denk dat een groot onderdeel van het probleem is dat onze beroepsgroep nog niet meer geld durft te vragen.
Nu ik heb besloten dat mijn tijd meer waard is ben ik kritischer, vraag ik meer en zeg ik ook nee als de prijs mij niet zint.
Ik vind die grens ook heel lastig, want ik wil mezelf als volledig onafhankelijk beschouwen. Maar ik zit toch ook bij gesponsorde nascholingen, bijvoorbeeld. Niet omdat ik het wil, maar omdat het aantrekkelijk geprijsde en nuttige nascholingen zijn (en dat het nog lekker wat punten oplevert is dan ook wel fijn).
Ik heb wel eens een tijdje supplementen verkocht, ik heb ook wel eens boeken verkocht. Maar ik merkte dat ik er zenuwachtig van werd, want ineens moest ik wel dat boek verkopen, dus daar ben ik mee gestopt.
Ik vind het verkopen van maaltijdvervangende producten, shakes e.d. niet OK, maar dat heeft er ook mee te maken dat ik dat gewoon geen voedsel vindt, dat zijn knutselproducten. De piramidesystemen die er bestaan op sommige maaltijdvervangende producten vind ik echt een brug te ver.
Maar echt totaal onafhankelijk zijn, het is niet evident.
Ik verkoop NIETS. Alleen mijn advies :)
Ik verkoop wel boeken, onder andere die van jou…..
In een tijd waarin alles duurder wordt, zouden we vooral meer (betaalde) tijd moeten krijgen in ons werk als diëtist. Denk ik. Wat betreft commercie: al jaren staat op mijn site dat ik geheel onafhankelijk werk. Geen koppelverkoop, industrie, advertorials en merken (tenzij je voor een persoon een heel goede reden hebt om een merk te noemen in het kader van een voedingsadvies). Iedere diëtist die ‘poeders’ of supplementen verkoopt heeft daarbij een financieel voordeel, begeeft zich op een ‘slippery slope’. Oftewel, zoals Karine het zo mooi zegt: ogen vol dollar tekens! Daaruit volgt welhaast onvermijdelijk de belofte ‘dit gaat helpen’. En dan zit je precies daar, waar al dat lijngespuis zit: commerciële uitbuiting van mensen die dolgraag in sprookjes geloven.