De Praktijk: ‘Wie gaat ons redden? Wij zelf!’

Op social media is het wel of niet ondertekenen van contracten met zorgverzekeraars hot. Maar wat gebeurt er eigenlijk als je stopt met contracten? Diëtist Marieke Lebbink schreef er een blog over.

Dieetvriendelijke zorgverzekering

We voelen ons onder druk gezet, niet gewaardeerd en zijn boos dat we niet krijgen waar we recht op hebben. Er moet dus verandering komen. De tijd is er rijp voor! Maar wie gaat stappen zetten? De zorgverzekeraar, de cliënt of jij zelf? Natuurlijk, je kunt je cliënt vragen om actie te ondernemen of een zorgverzekering te kiezen die nog het meest dieetvriendelijk is. Maar gaat dat werken? Ik vrees van niet. Van de zorgverzekeraar verwacht ik op korte termijn eerlijk gezegd ook niet veel. Ze hebben er namelijk helemaal geen belang bij. Ik heb meegedaan met een groot meer-maanden-project dat door de zorgverzekeraar gefinancierd zou worden. Inhoudelijk heb ik er veel van geleerd, maar financieel was het een drama. Mede doordat de zorgverzekeraar pas achteraf betaalde. Mijn conclusie: als we verandering willen, moet het van ons zelf komen. En het kan…

Lessen van het verleden

Even een stukje geschiedenis. In 2003, net voordat we naar de Zorgverzekeringswet gingen, werkte ik voor een thuiszorgorganisatie. Mijn echtgenoot gaf leiding aan onder andere de afdeling diëtetiek en was betrokken bij een landelijk onderzoek naar de kostprijs van een diëtist. Dat was destijds € 72,- per uur. De zorgverzekeraar stelde het tarief rond de € 60,- per uur. Je hoeft geen rekenwonder te zijn om te zien dat dit niet goed kan gaan. Zo ook bij onze thuiszorgorganisatie. In 2007 was ik het beu. Er was geen tijd meer voor overleg of iets nakijken of zelfs maar een kop thee halen. Bovendien was de meerwaarde voor het werken bij een organisatie weg. Ik ben dus een zelfstandige praktijk begonnen.

Wachttijd

Inmiddels had ik mij gespecialiseerd als allergie- en darmdiëtist. Hoewel ik niet meer voor de thuiszorgorganisatie werkte en mij buiten de regio had gevestigd, bleven mijn 2 belangrijkste verwijzers, een allergoloog en mdl-arts, naar mij verwijzen. Mijn wachttijd liep op tot 3 maanden. Dat klinkt leuk, maar dat was het niet. Sterker nog: ik kreeg er behoorlijke stress van. Want net als veel collega’s, lijd ik aan het “helperssyndroom”.

Contractloos

In die tijd had ik overigens nog wel contracten. We hadden helaas een dubbele hypotheek gedurende 2 jaar, waardoor ik die contracten met verzekeraars nog niet durfde op te zeggen. Maar na verkoop van het huis ben ik sinds januari 2011 contractloos. Dat was aanvankelijk heel spannend! De wachttijd liep terug naar 3 weken. Ook 2012 was een lastig jaar omdat mijn belangrijkste verwijzers met pensioen gingen. Mijn praktijk stortte met meer dan 50 procent in. Door het hogere tarief heb ik toch nog een redelijke omzet gedraaid. In de vrijgekomen tijd heb ik de opgedane kennis opgeschreven en zo is het boek Darmehbo ontstaan. Dat gaf weer een nieuwe boost aan de praktijk.

Red jezelf

Kortom: ik ben overtuigd geraakt dat door specialisatie en het volgen van je passie de juiste mensen op je spreekuur komen. Dat geldt vast niet alleen voor mij maar ook voor collega’s. Tegen cliënten zeg ik vaak: ‘Je kunt pas goed voor een ander zorgen als je eerst goed voor jezelf zorgt.’ Dat geldt ook voor ons diëtisten. Dus: wie gaat ons redden? Wij zelf!

Gepubliceerd op 21 september 2018

Door Angela Severs

Reageer op dit artikel

  1. Ellen Govers 5 oktober 2018 at 15:23 - Reply

    Omdat de gezondheidszorg een ‘markt’ is, moet je je onderscheiden. Dat kun je doen door je te specialiseren, zoals Fenna of Marieke, of door heel benaderbaar te zijn, zoals Martine. Voor alle diëtisten geldt denk ik, dat je echt heel goed moet zijn in het behandelen van je patiëntengroepen om werk te genereren. En je moet een goed contact met je verwijzers hebben. Verder helpt mond-op-mond reclame van de patienten. Zakelijk sta je sterker als je een maatschap bent van een aantal diëtisten. Want je mag niet samen met elkaar naar de zorgverzekeraar om te onderhandelen, maar als je een fusie bent van een aantal diëtisten, kun je wel weer spreken namens een groep. Maar laat niemand de illusie hebben dat met de zorgverzekeraars veel te bereiken valt.

    • Beroep: Diëtist
  2. Fenna Janssen 25 september 2018 at 11:00 - Reply

    Super Marieke Lebbink! Specialiseren en expert worden werkt echt! Dat kan inderdaad betekenen dat je niet meer standaard voor de huisartsenpraktijken gaat werken. In 2010 ben ik gaan herintreden, als dietist-therapeut. Specialisatie: Emotie-eten de baas. Ik werk voor één doelgroep (emotie-eters) en kan daarom niet voor een HA-praktijk werken. Al mijn clienten haal ik zelf uit de markt (flyers, advertenties, online, mond tot mond reclame). Resultaat: in 2012 steeg mijn omzet 12%. Mensen betalen echt zelf als je goed werk levert en hun probleem daadwerkelijk helpt oplossen. Uiteraard is vechten voor een goede vergoeding nodig. Expert en specialist worden kan ook! Op 1 december organiseren Sigrid van der Marel (Fodmap-expert) vervroegd het seminar “Succesvolle Dietist is Expert en Specialist”.

    • Beroep: Diëtist
  3. Martine 21 september 2018 at 13:08 - Reply

    In een druk bevolkt gebied of met specifieke specialisatie lijkt me dit inderdaad de beste optie. Met een praktijk met meerdere locaties in kleine dorpen, waar de huisartsen en de cliënten het liefst willen dat elke verwijzing bij mij mogelijk is, vind ik dit toch net even wat anders. Veel ouderen of mensen met lage SES willen dichtbij hun zorg en zonder administratieve rompslomp. Als dan 60% van je inkomsten uit ketenzorg komt (en dat wegvalt zonder contract) is een praktijk op die manier dus niet meer mogelijk, maar hoe krijgen die patienten dan dieetzorg! #indespagaat

    • Beroep: Diëtist

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.