De dag van de diëtist: Nina Paulus van Pauwvliet

Nina Paulus van Pauwvliet zit in het laatste jaar van de opleiding Voeding & Diëtetiek aan de Hogeschool van Amsterdam. Voor ze hieraan begon, werkte ze als verpleegkundige. Die achtergrond helpt haar om medische situaties te overzien en goed aan te sluiten bij andere disciplines. Ze leert steeds meer hoe groot de kracht van voeding is, niet alleen fysiek, maar ook mentaal.

Mijn werkplek is…

… bij ouderenzorgorganisatie Warande, waar ik sinds februari mijn handelingsstage uitvoer en waar ik daarna kan blijven werken. Ik werk op revalidatieafdelingen en in verschillende verpleeghuizen van Warande. Meestal blijf ik de hele dag op één locatie, maar soms start ik op de ene plek en reis ik na de lunch door naar een andere. Ik werk nauw samen met andere diëtisten, logopedisten, artsen, voedingsassistenten en verpleegkundigen. De dynamiek verschilt per plek, maar overal is samenwerking essentieel.

Mijn werkdag begon…

… met het zoeken van een werkplek, meestal een flexplek. Ik pak een cappuccino en log in, om updates over mijn patiënten te lezen en mijn openstaande taken te bekijken. Vaak spreek ik even kort mijn collega’s van logopedie of de verpleegafdelingen, zodat we goed kunnen afstemmen.

Mijn agenda voor deze dag bestaat uit…

… het bezoeken van patiënten, het voeren van gesprekken, en soms ook deelname aan multidisciplinaire overleggen. Tussendoor werk ik mijn rapportages bij en plan ik vervolgafspraken.

Het leuke/uitdagende aan mijn werk vind ik…

… dat je als diëtist niet alleen met voeding werkt, maar vooral met mensen. De inhoudelijke kennis is belangrijk, maar minstens zo belangrijk is het vermogen om aan te sluiten bij wat iemand nodig heeft. Soms is dat een berekening, maar soms ook gewoon: geduld, vertrouwen en aandacht.

Vandaag werd ik verrast door…

… een cliënt die bijna zijn hele leven verpleegkundige is geweest. Hij wist ‘alles al’, zei hij zelf, maar hij durfde nauwelijks te eten. Hij was ziek geweest, wat zijn lichaam had uitgeput en hij kreeg al bijna een jaar sondevoeding. Maar het was de angst die hem werkelijk in de weg zat. Angst om te slikken. Angst om misselijk te worden. Angst om weer de controle te verliezen die hij zijn hele leven zo zorgvuldig had vastgehouden. Fysiek kon hij het prima, maar mentaal zat het vast. We spraken af dat hij een cracotte met smeerkaas zou proberen, die had hij zelf gekozen. Vandaag straalde hij: ‘Ik heb hem opgegeten. En ik ben niet misselijk geworden.’ Zoiets kleins was voor hem een reusachtige stap. Eerder deze week werd ik ook verrast door een andere cliënt met een medische achtergrond. Zij accepteerde pas sondevoeding toen ik haar wetenschappelijke uitleg en onderbouwing gaf. Ze had dezelfde behoefte aan regie, dezelfde weerstand tegen afhankelijkheid. Later trok ze de sonde er zelf weer uit, uit ongemak, onrust en misschien ook uit protest. Enkele dagen later hebben we opnieuw kunnen starten. Deze patiënten verrassen mij. Dit soort situaties zijn leerzaam en vragen om meer dan kennis. Ze vragen om afstemmen, meebewegen, begrenzen waar nodig en loslaten waar het moet.

Terugkijkend op deze dag…

… was het geen doorsneedag, maar wel een dag die voor mij alles in zich had wat het werk als diëtist bijzonder maakt: contact, verdieping, en soms ook confrontatie met hoe complex eetgedrag is. Juist in die complexiteit zit voor mij de uitdaging én de voldoening. Wat ik meeneem is het belang van autonomie — zelfs als dat het herstel lijkt te vertragen — en het besef dat vooruitgang vaak begint met vertrouwen.

Meedoen?

Wil je ook meedoen met de rubriek “De Dag van de Diëtist”? Leuk! Mail naar info@nieuwsvoordietisten.nl en we sturen je de inzendinstructies.